Sweet Home Alabama

Podobno człowieka poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Dzisiaj zakończyłam jeden z etapów swojego życia, który zmienił mnie kompletnie i bez którego byłabym znacznie biedniejsza w masę doświadczeń i znajomości. YouTube. Ot niby taka głupotka, którą zaczęło się w przypływie chwilowej weny, kiedy to nikt nie spodziewał się tkwić w tym kilka lat.

Będę dzisiaj sentymentalna, ale chyba sami przyznacie, że była to spora część mojego życia. Nie tylko mojego, bo i też Wasza część! W końcu to Wy przeżywaliście razem ze mną wszystkie radości, smutki, wzloty i upadki. Jej! Ależ to była świetna zabawa! Pamiętacie, jak pierwszy raz dostałam wersję prasową gry? Co to było za uczucie. MOC. Dokładnie pamiętam, że był to God of War: Ascension od PlayStation Polska.

To było coś znacznie więcej niż moje lamienie, niż nowe gry, nowe sposoby na nagrywanie. To był czas wielkiego rozwoju. Rozkwitu wręcz, który zaowocował większą pewnością siebie i sprecyzowaniem poglądów na konkretne aspekty życia. Nic tak nie uczy odporności na hejty, jak Internet – wierzcie lub nie, ale to była jedna z najcenniejszych lekcji w całym moim życiu.

Dzięki tej przygodzie poznałam piękno konsol. Dziesiątki wspaniałych, poruszających do głębi historii. Zaczęłam doceniać przekaz, jaki kryją w sobie gry, często znacznie silniejszy i bardziej emocjonalny niż jakiekolwiek inne media – to za to, wdzięczna jestem najbardziej.

Poza tym wszystkim za kulisami działo się bardzo wiele. Poznałam masę wspaniałych ludzi, którzy dają mi pozytywnego kopa w dupę, przy każdym spotkaniu. Jesteście kochani i choćby nie wiem co się w życiu działo, będę dla Was zawsze. Ba! Zakochałam się nawet! I chociaż nie wyszło to i tak te dwa lata, nauczyły mnie niesamowicie ważnych aspektów związku, bez których dzisiaj nie byłabym w stanie trwać w szczęśliwej i stabilnej relacji z kimś innym.

I chociaż nigdy, absolutnie nigdy nie zrozumiem dlaczego taka rzesza ludzi zdecydowała się kliknąć Subskrybuj przy moim nicku na YouTube dziękuję Wam wszystkim i każdemu z osobna, bo tylko i wyłącznie dzięki temu ta zabawa była aż tak udana. Dzięki za każdy Pyrkon i PGA, kiedy doładowywaliście mnie swoim optymizmem.

Wielkie dzięki i serducho leci także do moich partnerów, bez których wiele nie byłoby możliwe: przede wszystkim PlayStation Polska i Monice, Elgato, CDP.PL oraz Cenedze za wszystkie piękne dary losu, do których cieszyła mi się mordka przy rozrywaniu opakowania od kuriera. That was something!

Małpki, teraz do Was.

Nie podchodźcie do tego ze smutkiem. To coś dobrego. Podjęcie konkretnej decyzji i przedstawienie sprawy jasno. Więcej filmów nie będzie. Jedyne na co możecie liczyć to dużo literek z mojej strony na Cmentarzysku, może okazjonalnego vloga, lub streama. Ale to wszystko. Jak wcześniej wspominałam z niektórych rzeczy się wyrasta, ja z tej bajki już wyrosłam. Pochłania mnie teraz życie zawodowe i prywatne, spełniam się – naprawdę! I jestem w tym wszystkim szczęśliwa! A jeśli będzie Wam kiedyś brakowało dudsiaka, pamiętajcie, że filmy z kanału nie znikają, a ja nadal zostaję tutaj. W moim małym cmentarnym przyczółku, jakim jest ten blog, instagram, twitter i facebook.

Nie mówię do widzena, mówię see ya again!